In 2007 kwam ik voor het eerst echt in aanraking met de Peruaanse keuken. Mijn bezoek aan Peru had echter een andere reden. Eind 2005 leerde ik mijn vrouw kennen. Zij werkte destijds als au-pair in Nederland en na een jaar vertrok ze weer naar haar vaderland. Na een welkome uitnodiging vertrok ik richting Zuid Amerika. Het land van de Inca’s staat bekend om haar veelzijdigheid aan gerechten dus ik maakte me op voor een culinair avontuur. Na een lange vliegreis van ongeveer 13 uur werd ik bij aankomst getrakteerd op een bekende lekkernij, de empanada. Afkomstig van het Spaanse, Portugese en Galicische werkwoord empanar, dat inpakken betekent. Een heerlijke met kip, gehakt of kaas gevulde deegsnack die graag gegeten wordt. Overigens, empanadas worden overal ter wereld in verschillende formaten en met diverse vullingen verkocht.

Mijn vrouw had mij in Nederland al voorbereid op een ander fenomeen. Het eten van onze Nederlandse mascotte…cavia! In Peru en meerdere Zuid Amerikaanse landen een al eeuwen ingeburgerd avondmaal. Ondanks het feit dat ik meer dan gemiddeld opensta voor het proeven van nieuwe dingen, had ik nu wel mijn twijfels. Na enig aandringen besloot ik dan toch maar mee te gaan naar een cavia specialiteitenrestaurant. Deze redelijk prijzige delicatesse werd in bijna vol ornaat met een plaatselijk pindasausje geserveerd. Aangezien de sauzen vrijwel altijd vrij pittig zijn en het vlees- en vetpercentage van een cavia onder de 5% zit, was het vrijwel onmogelijk de specifieke smaak van onze grote kleine vriend te vinden. Eerlijk gezegd was ik er ook niet echt rouwig om. Na deze bijzondere ervaring stond namelijk de volgende verrassing al te wachten.

Internationaal bekend onder de naam Ceviche. Rauwe witte vis gegaard in limoensap. Vergezeld met grote maïskorrels (choclo), frisse rode ui, zoete aardappel (camote) en geroosterde en gezouten maïs (cancha). Menig Peruaan kun je hier ‘s nachts voor wakker maken. Pittig gemaakt met rocoto, een bekend heet pepertje uit Zuid Amerika. En hier werd ik gelukkig wel vrolijk van. De vis wordt letterlijk gegaard door de zuurgraad van het zeer aromatische limoensap. Peru levert limoen van hoge kwaliteit met specifieke aroma’s die je niet vaak tegenkomt. Ik kan dit gerecht aan iedereen aanraden. Overigens, een afgeleide van dit gerecht is leche de tigre, melk van de tijger. Het uiteindelijke sausje van de ceviche wordt hierbij naar een hoger niveau getild en vaak aangeboden in een dessert of shot glas. Dit elixer helpt onder andere bij het verwerken van een kater.

Inmiddels heb ik een veelvoud aan Peruaanse creaties voorbij zien komen. Ik zal hier in volgende blogs wat extra aandacht aan schenken met bijbehorende recepten. Deze keuken inspireert wereldwijd ontzettend veel foodlovers en dat is erg mooi om te zien. Een 10 gangen diner in 1 van ’s werelds beste restaurants Astrid y Gastón in Lima was echt een culinair genot. Alle nationale gerechten passeerden op wonderlijke wijze de revue in de fantastische ambiance van Casa Moreyra. Een onvergetelijke ervaring!