Temptation Island voor foodlovers. Ze zouden op de gehele stadsgrens borden voor food addicts moeten plaatsen. ‘Betreden op eigen risico. We zijn niet verantwoordelijk voor schade door een te hoog cholesterol’. 

Ik val onder de categorie mannen die ondergemiddeld luistert. En zeker als ik om de minuut afgeleid word door food. Je kent die cartoons vast wel waarbij een geurspoor de hoofdrolspelers optilt en meesleurt naar de bron van het kwaad. Tot grote ergenis van mijn gezelschap. Tja, een verslaving is lastig te managen zal ik maar zeggen.

‘Waarom ben ik niet geboren in het land van de bellota en iberico?’ schiet door mijn hoofd terwijl ik een traantje wegpink al zwevend over La Rambla. De plek waar fuet en aïoli je baby’s eerste woordjes zijn. Waar je vitamine D tekort verdwijnt als sneeuw voor de zon. 

Daar waar kroketten meestal nog met de hand gemaakt worden. Goddelijk gevuld. Shit man, waarom hou ik toch zoveel van deze ongezonde snack? En die heerlijke tortillas. Por favor, me siento triste.

Een grootse stad in het land van de bocadillos. Kleine broodjes in verschillende formaten en divers belegd met de lekkerste ingrediënten op deze aardkloot. Waar studenten zich gezamenlijk om een rijkgevuld bord scharen en de hardverdiende bijbaancentjes in rook zien opgaan. 

De vele markten waar vers geen vies woord is. Waar de mensen ’s ochtends vroeg al aanschuiven voor een warme maaltijd. En waar je rijk besuikerde churros ziet, tot aan het plafond.

Rijen met kleur verblinden de nietsvermoedende toeristen. Honderden fruitsappen en fruitmixen die verleidelijk naar je knipogen. 

La ciudad van illustere catalanen waar zelfs een culinaire legende toe behoort, bekend van El Bulli en Tickets. Salvador Dalí, Ferran Adriá, Joan Manuel Serrat,  Joan Miró, Carmen Amaya, Antoni Gaudí, Pep Guardiola, Montserrat Caballé. Grootheden die deze stad kleur en smaak hebben gegeven. 

Ik voel me thuis…Estoy en mi ambiente…