Iets wat begon als een onschuldig educatief experiment met mijn zoontje van 3 eindigde in een bijna geëxplodeerde tuin vol met planten. Ja, een eigen moestuin. Albert Heijn luidt al jaren de lente in met een moestuinactie. Kleine potjes met zaadjes en allerlei informatieve kaarten en hulpmiddelen zorgen voor een horde aan amateur telers. En ik stond vooraan.

Ontelbare bakjes met groenten en kruiden werden in heel Nederland vakkundig op bordjes in de vensterbank gezet. Elke dag controleerden duizenden kindertjes of er al iets groeide. Sommigen moesten tevergeefs wekenlang wachten. Anderen gilden het uit als na een paar dagen kleine groene sprietjes zichtbaar werden. 

Het is een hele kunst om de zaadjes tot groeien te stimuleren. Niet teveel maar ook niet te weinig is vaak het credo. Licht is belangrijk, maar niet in de volle zon. En zorg er ook voor dat je het plantje niet verzuipt. Na een paar weken is de hype over en 95 procent van de Nederlanders afgehaakt.

Maar blijkbaar zijn mijn vingers groener dan ik vooraf had ingeschat. Een ware obsessie ontpopte zich. Na een paar maanden stond mijn tuin namelijk al aardig vol. Vooral de verschillende kleuren cherry tomaatjes maakte van mijn tuin een walhalla voor natuurfotografen. 

En ik kwam erachter dat courgette planten echt huge worden. Heel bijzonder en ontzettend mooi zijn de gele bloemen van de courgette. En als je deze in tempura frituurt ook nog ’s superlekker! Mijn 13-jarige neefje Owen kon er geen genoeg van krijgen.

De ene na de andere groente diende zich aan. Augurkjes, paprika’s, sperziebonen, wortels. Kruiden als bieslook, peterselie, tijm, oregano, basilicum, munt en citroenmelisse liepen de bakken zowat uit. 

Eén van de mooiste groenten in mijn tuin was ongetwijfeld de prachtige verse rode biet. De magistrale rode stelen staken sierlijk boven de grond uit. Vol spanning trok ik de bieten één voor één uit de aarde. En om dan te zien dat bloed, zweet en tranen geleid hebben tot een volwaardige biet…fantastisch.

Ik wist dat het een long shot was. Meloen heeft namelijk heel veel zon nodig. En als er iets is wat in Nederland vaak ontbreekt dan is het zonlicht! Desalniettemin groeide het plantje en kreeg zelfs bloemetjes. Lange tijd was het stil en ik had de hoop al opgegeven. Totdat ik op een dag in mijn ooghoek iets ronds zag hangen.

De bijtjes hadden mijn tuin blijkbaar goed gevonden. Vogels kaapten de nog onrijpe aardbeitjes voor mijn neus weg. En zelfs een flinke sprinkhaan, die ik nog nooit in het wild was tegengekomen, zorgde bijna voor een mislukte oogst.